Ti.

Botemos a vista atrás. Case dous anos. Dous anos ao teu lado.

Lembramos? Que é o que recordamos? Á miña cabeza veñen demasiadas cousas: discusión, bos momentos, máis discusión, risas... Pero o certo é que o único do que me lembro son risas. Miro atrás e véxonos rindo. Rindo na cama un coa cabeza sobre o outro recordando idioteces. Véxonos rindo mentres nos facemos cóxegas. Véxonos rindo mentres un persegue o outro dun lado a outro da casa. Vexo momentos de falar e falar e non nos aburrir un do outro. Véxonos mirándonos aos ollos sen que faga falta decir nada e sabendo qué estamos a pensar cada un de nós. Recordo peleas entre risas. Recordo viaxes. Risas neses viaxes.

“No niño no vó do vento, hai unha pomba dourada; quen puidera namora-la, meu amigo”. Canta Milladoiro mentres escribo. Seguramente despois veña Luar na lubre. Cancións e grupos que sabes que me gustan e que sei que che gustan. Eles. Eles son os que fan que os nosos momentos aínda sexan máis bonitos. Eles son os que en moitos casos fan que nos olvidemos de todo o que està ao noso redor. Eles, entre outros, son os que fan que eu poida olvidarme cando estou enfadado contigo e darme conta de que eso realmente non o quero.

Fai xa case dous anos que entraches na miña vida. Poderíase dicir que gracias á túa impuntualidade entraches pola porta grande. Sen embargo, dende que conseguiches pasar a porta de entrada, non volviches sair. E realmente eu non quero que salgas. Non o quero. Se eso chegase a pasar, de verdade que en min quedaría un gran oco. Un burato que dificilmente sería compensado.

Sen embargo, o caso de todo esto non é escribir por escribir, senon que non é outra cousa que fai moito que non escribo para ti. Sabes que escribir me axuda a relaxarme, pero non só a eso. Senón que todo o que escribo é o que realmente sinto.

Agora podería escribir mil veces que te amo. Sen embargo, e por moito que ti o sepas, como cho demostro? Creo que temos un problema, amor. Frase que fai moito que che repito. Cal é ese problema? Pois nin mais nin menos que nos acostumbramos a estar un ao lado do outro; a dicirnos quérote, ámote, eres o mais importante que teño; pero non o demostramos. Mal-acostumbramonos. E eso estanos levando a un punto no que o único que facemos é discutir.

Recordo o principio da nosa relación. Realmente falabamos máis ben pouco. Simplemente nos mirabamos. Miradas cheas de esperanza. Unha esperanza que se convertiu en realidade. Ralidade na que hoxe vivimos. Pero, quizais esas miradas tiñan a vista posta nun futuro non moi lonxe. Ese futuro non lexano quizais eran antes de dous anos. E agora, esperándonolo ou non, temos unha relación de case dous anos. Dous anos que realmente ningún de nos esperaba, pero que non cambiaríamos por nada.

Agora mesmo ti es o que fai que todo sexa como é. Eres o que fas que eu esté en Salamanca. Eres o que fai que eu sonría cada pouco. Eres o que pouco a pouco foi facéndome máis idiota. Máis idiota porque resulta que a ti che gusta estar facendo o tonto cada pouco.

Sen embargo, non nos podemos convencer. Tan pronto como algo chega, pode marchar.

Temos discutido moito. Témonos pelexado. Témonos separado durante un tempo. Temos durmido en camas diferentes. E agora, discutimos día sí, día tamén. Sen embargo, eu digo basta. Non quero discutir todos os días contigo. Non quero deitarme un día de boas e outro de malas. Non quero estar contigo ao meu lado sen poderche dicir nada; cando, o que máis quero nese momento é poder darche un abrazo e sentirme pegado a ti.

Vólvome poñer a lembrar, e que recordo? Recordonos a nós os dous en Brhan, nesa gran cama, rindo, fácendonos cóxegas. Recordo e o que máis quero é sentirte o meu lado. Sentir a túa espalda sudada. Sentir cómo respiras pegado a min. Sentir cómo che late o corazón cando me deito sobre o teu peito. Sentir as tás mans xuntarse ás miñas. Sentir cómo te ris mentres nun abrazo forte che fago cóxegas.

Boto a vista atrás e recórdonos aos dous no sofá da nosa casa. Cómo non? Pero nese sofa só vexo como ti e mais eu somos unha mesma persoa.

Non quero que nos fagamos dano. Non quero volver sentirme como me sentín non fai moito. Sabes que podo olvidarme de todo o que pasou. Sen embargo, tampoco xogues coa ferida. Aínda así, non che quero botar a bronca, porque todos somos imperfectos. Todos. E por moito que eu che diga que eres perfecto para min, recorda, todos somos imperfectos. Agora é cando saco a lingua mentres escribo á vez qu estou sorrindo porque sei que diras: Cómo?

Polo tanto, despois de todo, só che podo dicir unha cousa. A parte de que sabes perfectamente todo o que sinto por ti, quero que sexamos sempre cen por cen sinceros o un co outro. Porque se somos completamente sinceros, o noso terá un gran futuro. Eso pódelo ter por asegurado, porque realmente, eres o máis importante que eu fun capaz de facer ben: estar contigo.

Ámote. Sabes cómo e canto. E se realmente o sabes, non deixarás que nada se estropee, porque sabes que eu farei o mesmo.

Ámote,

Samuel.  

Fai cousa de máis de dous meses que non escribo nada, e a verdade que se te paras a pensar estamos na de sempre: parece que foi onte. Parece que foi onte, pero o mesmo tempo podes ver todo o que pode pasar nese pequeno e efímero período de tempo.

Dende aquelas, a vida  pode xirar, e volver a xirar, tal cal dicía Xil Ríos no seu Xirarei, aínda que neste caso sexa a persoa, e non a súa vida a que xire.

neste momento a verdade que non sei moi ben cal é o meu estado de ánimo. demasiadas cousas xuntas. sei que estás farto de dicir: Nada. pero e se realmente non é nada? por que a min me da impresión? pasaron demasiadas cousas  como para olvidalas todas de golpe e porrazo, mais ainda así sabes que non che podo pedir perdón de ningunha outra maneira. estou arrepentido. e sabelo. mais aínda así, non podes dicir que estás ben, que non che pasa nada. creo que te coñezo o suficiente, e máis que suficiente,  para saber que algo sí que che ocurre.

ter esa sensacion de que algo se pode acabar nunca é algo que guste, pero menos aínda se o que podes perder é o máis importante que nunca puideches ter e que neste caso sí que o puiden conseguir. sabes perfectamente todo o que podes chegar a significar. sen máis, a miña vida, e agora sí que no mesmo sentido que o señor Ríos,  xira a redor de ti. ti es quen consegue sonsacarme un sorriso tan só con mirarme, tan só con poñer unha cara determinada. contigo é con quen me sinto máis a gusto. contigo as veces podo ter medo ata de que pensamos igual. contigo sintome seguro. dasme protección só con abrazarme. erguerme cada día o teu carón abrazado a ti sabes que é o que mais me gusta. sabes que me encanta mirar cómo dormes.sabes que (aínda que só as veces) pásome o tempo mirando cómo roncas. sabes que me encanta sentir a túa barba cómo me fai cosquillas pola cara. sabes que me encanta que o meu nome sexa un zooloxico para ti. sabes que me encanta como me fas cosquillas. e mesmo sabes que me gusta discutir contigo. pero sen dúbida sabes que o que mais me gusta de ti e que podemos estar sen falar e mirandonos un o outro ao igual que podemos estar falando e falando horas e mais horas sobre calquera tema, ainda que non teñamos o mesmo punto de vista.

sen máis que dicir, sabes que eres non o máis importante da miña vida, senón que mesmo podo dicir que eres a miña mesma vida. gracias.

sen embargo, non só nestes dous meses me enfadei contigo, senón que nesta fin de semana pasaron dúas cousas importante. por un lado a alegria de poder estar na graduación dos dous nosos amigos, pero por outro lado, a historia da arte perde a un dos seus grandes libros: J.R.Nieto G.

non so era un gran profesor, senon unha gran persoa. claro que se pode dicir que sempre se di o mesmo cando alguén morre, sempre se di o mesmo, as señoras no xornal din que eran boas persoas... pero sen dúbida, Jose Ramón, era unha gran persoa. nunca olvidaremos a ese señor que pedía tabaco en cada cambio de hora e que sempre tiña algo que contar entre clase e clase. pero o que si que non poderemos olvidar eran esas clases donde che podía contar calquera cousa relacionada coa historia da arte ou coa vida: un libro aberto. de verdade, unha das poucas persoas realmente interesantes que coñecin, e que sen dúbida, agradezco ter recibido clases da súa man. moitísimas gracias polas túas lección. a universidade botarate de menos. demostraches o que eras, señor catedrático. gracias.

e agora, despois de estes dous golpes, eu preguntome, que fago? pois de momento, podo dicir que o importante é que ti segues o meu lado, e J.R. sempre seguirá na nosa memoria.

sen dúbida algunha, de vez en cando non ven nada mal escribir!(hora de seguir estudando)  =P

...comenzamos a viaxe.

Supoño que nesta primeira entrada o que trata todo o mundo é de describir de que vai tratar o seu blog, pero vamos, como di o meu perfil, con moitas cousas que quero sacar fora de min e que non vexo mellor maneira de dicir agora mesmo que escribíndoas.

Rematou esa época na que pouco sabes dos teus amigos, esa temporada na que estás de malas con todo o mundo, ese momento no que comes o primeiro que pillas... si, esa época de éxames que todos odiamos, pero que en ocasión ata se bota de menos! Este ano, quizais non foi o mellor de todos, pero o caso e que a cousa está feita, e gusten ou non os resultados, o feito xa está, e non me podo queixar, polo menos só hai que vir un día en setembro.

Se botamos unha vista atrás, a miña vida cambiou bastante dende que estou en Salamanca. Hoxe por hoxe no meu pobo quizais moitos xa non me recoñecen, outros din que cambie moito, outros ata case nin me saúdan... pero que lle vou facer se agora son feliz! Si, feliz, pero que e realmente a felicidade? cada un podería agora mesmo dicir e dicir máis e máis cousas e non nos poñeriamos de acordo con que é de verdade a felicidade. Pero polo que a min se refire, eu son feliz porque estou cómodo comigo mesmo, teño os meus amigos, teño unha familia que me apoia en todo o que fago (se se fai con cabeza) e estou vivindo coa persona coa que quero vivir. Quizais podería dicir que cun pouco máis de diñeiro sería máis feliz, pero quen non? O que sí, e que de momento non me podo queixar e teño o que quero e necesito, todo na súa xusta medida.

Marchar por completo do teu lugar e intentar crear outra vida non é nada doado, dirían os nosos avós; sen embargo, eu tiven a sorte de que todo foi ben. Fixen compañeiros dende o primeiro momento, e dende entón, coñecín a Carlos. Foi un ano intenso, demasiadas personas en pouco tempo, das cales, quedan cinco ao sumo, pero as cinco máis importantes; ás veces botas de menos a esas que non están, pero non sempre, polo que algo quere dicir que tampouco eran indispensables; o que si, que tampouco nos podemos pechar a coñecer xente nova, e eso pasa cada dia.

Despois dun ano decidimos emprender vida en parella Carlos e mais eu. Críticas a favor por un lado, con apoio por outro; dudas de saldrá ben? e se sae mal? Hoxe en día non me arrepinto de nada. Fago o mesmo co ano pasado, pero agora nun lugar espacial, no noso piso, na nosa casa, un co outro.

Sen embargo, non todo son camiños de rosas, non se pensar que todo está sempre da túa parte. Pero se algo che ensina a vida, e que hai que aprender a alegrarse coas cousas pequenas, e senón, recordar esa frase que sempre me gustou e que nunca souben de quen é (tamén é verdade que nunca a busquei): Hai xente que se perde as pequenas alegrías, esperando a gran felicidade. Canta sabedoría nesas verbas e que difícil non a saber levar a cabo, aínda que pareza sinxelo.

Sen máis, aínda que agora mesmo podería pasarme horas e horas escribindo, vouno deixar por hoxe. Haberá moitísimos máis momentos para contar cómo é a vida e de que está chea a cabeza dun ourensán perdido en terras castelás.

Saúdos a todos.